Izvor: youtube.com (print screen)
Pošto je dosadašnja praksa pokazala da se odluke ionako donose u Vladi, početne rasprave na relaciji pozicija – opozicija pokazale su da je Parlament ostao ono što je i do sada suštinski bio: institucija u kojoj se istodobno peru i prljaju biografije zastupnika i njihove bliže i dalje okoline.
Vjerojatno najbolji domaći »aforistični komennator« Milan Miki Aranđelović na svom je facebook zidu ovih dana zapisao: »Koliko je naše društvo sjebano vidi se iz toga što izbor Maje Gojković za predsednicu parlamenta mediji naslovljavaju kao ‘kraj agonije’«.
I zaista, obrnemo li redoslijed ove logike (novinarske, ne Aranđelovićeve) lako se može doći do zaključka kako je završetak konstitutivne sjednice Skupštine Srbije zapravo tek početak agonije koja će trajati točno onoliko koliko bude trajao i mandat 250 zastupnika, izabranih na travanjskim izborima. Pri tomu je, bar kada je o »agoniji« riječ, potpuno nebitno je li na čelu Parlamenta Maja Gojković ili netko drugi. Bitni su oni koji »traže riječ«.
Pokapanje Šešeljom
A najveći dio tih koji su je prošloga petka i ovoga ponedjeljka dobili pokazao je ne samo kakvu kvalitetu rasprave ubuduće možemo očekivati prilikom donošenja mnogo važnijih odluka od izbora za predsjednicu Skupštine nego i da su u nju (Skupštinu, naravno) ponovno ušli najbezočniji predstavnici građana, zahvaljujući upravo njihovim glasovima. Pošto je dosadašnja praksa pokazala da se odluke ionako donose u Vladi, početne rasprave na relaciji pozicija – opozicija pokazale su, naime, da je Parlament ostao ono što je i do sada suštinski bio: institucija u kojoj se istodobno peru i prljaju biografije zastupnika i njihove bliže i dalje okoline, jer se odluke ionako donose u Vladi. I malo pristojnijem građaninu, pa još ako uz opisani kućni odgoj raspolaže i s malo pristojnijim pamćenjem, prosto je nevjerojatno s kakvom je lakoćom, primjerice šef Kluba zastupnika Srpske napredne stranke (SNS) Aleksandar Martinović pokopao svoj donedavni politički život, pri čemu je intenzitet javnoga zatrpavanja samoga sebe rastao razmjerno ulozi i značaju protivnika s kim je polemizirao: od donedavno ideološki bliske predsjednice Demokratske stranke Srbije (DSS) Sande Rašković – Ivić (koja ga je nazvala političkim konvertitom) do svog dojučerašnjeg duhovnog oca, predsjednika Srpske radikalne stranke (SRS) Vojislava Šešelja (koji ga je, primjerice, podsjetio da je upravo od njega čuo za lažnu diplomu predsjednika Srbije Tomislava Nikolića).
Eh, da je politički Alzheimer karakterističan samo za Martinovića, vjerojatno bi i on u momentima »kada dođe sebi« uvidio da na ovom dvoru igra ulogu kakvu su nekad davno imali ljudi specifičnog zanimanja da zabave kraljeve. Problem je, međutim, u tome što početak agonije, kog smo konstatirali na početku teksta, nagovještava činjenica kojom količinom energije i dozom ostrašćenosti raspolaže prije svega vladajuća većina, a što su na najbolji način demonstrirale i ponovno izabrana predsjednica Skupštine Srbije Maja Gojković, te još i više potpredsjednica SNS-a Marija Obradović. Uz već spomenutog Šešelja, Sandu Rašković – Ivić, a da: i Vjericu Radetu, Bojana Pajtića, Zorana Živkovića i tko zna koga sve još ne eto prilike da na sjednici Skupštine, uz slobodno tumačenje riječi Balše Božovića iz Demokratske stranke (DS), ožive glavni likovi »Životinsjke farme«.
Krivi smo svi
Ovakvoj slici Parlamenta, koja – kako smo već rekli – traje u kontinuitetu legitimitet zapravo daje »tiha većina« koja svojom šutnjom ne samo da uokviruje pozlatu na zdanje »najvišeg državnog tijela« nego i postaje suučesnik u »rušenju dostojanstva Skupštine« na koje se, inače, po Poslovniku redovito pozivaju upravo glavni izvođači tih radova. Da stvar bude (još) žalosnija, moguće i za dio njihovih glasača, u ovom orwellovskom igrokazu sporedne uloge dragovoljno su, što odavno što odnedavno, prihvatili i Savez vojvođanskih Mađara (SVM), ali i Liga socijaldemokrata Vojvodine (LSV) i Liberalno-demokratska partija (LDP). Tako će, naravno kod onih koji ovakve stvari ne pamte za jednokratnu upotrebu, za uspomenu i dugo sjećanje ostati ne samo spremnost SVM-a, LSV-a i LDP-a da »zbog bliskih političkih stajališta« prihvate poziv mandatara Aleksandra Vučića na konzultacije o Vladi nego i oni dražesni prilozi konstruktivnoj raspravi lidera LSV-a Nenada Čanka o tome da Maji Gojković treba osigurati rezidencijalni stan u Beogradu, te njegovom dirljivom dijalogu (a još više rukovanju) s donedavnim haškim optuženikom Vojislavom Šešeljem.
Konačno, nakon ovakvog – slobodno recimo uzbudljivog – početka rada novog saziva Skupštine Srbije poslužimo se, kao najmanje pogrešnim zaključkom, naslovom Đorđa Balaševića “Krivi smo mi”. Što smo vas birali.
[mom_video type=”youtube” id=”icK9XFTcfso”]
[clear]
(Tekst koji je objavljen u listu “Hrvatska riječ” prenosimo uz dozvolu autora)
Komentari odražavaju stavove njihovih autora, ne nužno i stavove redakcije portala Magločistač. Na našem sajtu biće objavljeni svi pristigli komentari, osim komentara koji sadrže govor mržnje, psovke i uvrede ili nisu u vezi sa temom članka koji se komentariše. Govor mržnje je definisan Zakonom o javnom informisanju i medijima, koji u članu 75. kaže: „Idejama, mišljenjem, odnosno informacijama, koje se objavljuju u medijima ne sme se podsticati diskriminacija, mržnja ili nasilje protiv lica ili grupe lica zbog njihovog pripadanja ili nepripadanja nekoj rasi, veri, naciji, polu, zbog njihove seksualne opredeljenosti ili drugog ličnog svojstva, bez obzira na to da li je objavljivanjem učinjeno krivično delo”. Pre nego što budu objavljeni, komentari moraju biti odobreni od strane naših moderatora, pa vas molimo za malo strpljenja.